Αισθανομαι πως ηρθε η ωρα να γραψω τη δικη μας ιστορια, του δικου μας πετυχημενου HVBAC. Νιωθω πως τωρα τα βλεπω αρκετα ξεκαθαρα ολα ωστε να μπορω να τα περιγραψω οσο καλυτερα γινεται... Οι μαιες μου με παρακαλεσαν να μην αναφερθουν τα ονοματα τους , για ευνοητους λογους, αφου μας εχουν γεμισει φοβο γιατι ψαχνουμε να βρουμε τροπους να κανουμε το πιο φυσικο πραγμα στον κοσμο, οπως εμεις θελουμε... Τελος παντων...Πρωτη νυχτα: οι συσπασεις που ειχα τον τελευταιο μηνα, αραια και που, εγιναν καπως πιο εντονες, με λιγο πονο και ερχονταν ανα 8 με 13 λεπτα,αφου κρατησε αυτο μια ωρα, πηρα τηλεφωνο τη μαια μου, της εξηγω την κατασταση και εκεινη με παρακινει να ηρεμησω, πως δεν ειναι ακομα ωρα και να προσπαθησω να κοιμηθω (σοφη συμβουλη, που δεν ακολουθησα ;) ). Μετα απο μια ωρα ακομα και αφου η κατασταση ηταν ιδια την ξαναπαιρνω φοβουμενη πως εχω μπει σε τοκετο και δεν το εχουμε παρει χαμπαρι (αστεια πραγματα, πως το σκεφτηκα... χεχε).Τελος παντων, με τα πολλα ερχονται η μια μαια μου και η Μαρια μου (η βοηθος μητροτητας) . Οι πονοι ηταν λιγο πιο εντονοι και εγω πιστευα πως ειχε ερθει η μερα... Τελικα κατα τις πεντε το πρωι οι συσπασεις ηρεμησαν και αποδειχτηκε ενα εντελως FALSE ALARM... :) Δευτερη νυχτα: εξελιχθηκε ακριβως οπως η πρωτη ομως εγω δεν ενοχλησα κανεναν αυτη τη φορα αφου τωρα ηξερα πως δεν ειχα μπει σε ενεργο τοκετο... ;) (εβαλα μυαλο...).Τριτη νυχτα: ηταν διαφορετικη, απο την αρχη.... ενω οι συσπασεις αρχικα ειχαν την ιδια ενταση και την ιδια αποσταση με τις προηγουμενες νυχτες, εγω ηξερα και ενιωθα πως τωρα ηταν αλλιως, ειχε ερθει οντως η μερα 'η μαλλον η νυχτα που ο πριγκιπας μου ενιωθε ετοιμος να κανει το ταξιδι του προς τον δικο μας κοσμο. Ειχε ερθει η ωρα, μαζι να τα καταφερουμε και να ζησουμε αυτην την εμπειρια μεχρι να συναντηθουν τελικα τα βλεμματα μας, και ειμασταν στ'αληθεια ετοιμοι.... Μετα απο εννεα μηνες, 40 εβδομαδων ακριβως, και ενω ως τωρα συναντιοντουσαν μονο οι σκεψεις μας και τα χαδια μας, ειχε ερθει η ωρα να βρεθουμε και να γνωριστουμε λιγο διαφορετικα... Σιγα σιγα ολα εγιναν εντελως ρυθμικα , περιοδικα και σταδιακα πιο εντονα ... απο τις 23:00 μεχρι τις 02:00-03:00 μπορω να πω αρκετα χαλαρα, αν και ειχα αρχισει να νιωθω πως θελω να ερθει σιγα σιγα καποιος, ενιωθα την αναγκη να νιωσω μια ''ασφαλεια'' οτι, κυριως, καποιος καταλαβαινει σε ποια φαση βρισκομαστε. Ο Σπυρος καθαριζε και τακτοποιουσε τις τελευταιες λεπτομερειες και φαινοταν να ειναι πολυ χαλαρος. Οι εννεα μηνες προετοιμασιας που ειχαν προηγηθει, επιαναν στ'αληθεια τοπο, και δεν μιλαω μονο ως προς τη διαχειρηση του ''πονου'', αλλα κυριως σε αυτο το περιβοητο ''ακου το σωμα σου''... :). Γυρω στις 03:00 ηρθε η μια μαια με τη Μαρια, ενιωσα πολυ ομορφα.. Με βοηθουσαν και οι δυο παρα πολυ, η μαια ηταν διπλα μου, μου κραταγε το χερι (μετρωντας σε καθε συστολη και τις σφυξεις μου) και μου ''εδειχνε'' πως να βγαζω τη φωνη σε καθε συσπαση, οταν το εχανα 'η το κραταγα μεσα μου, βγαζοντας και εκεινη φωνη, ωστε να την ''ακολουθω''. Η Μαρια με βοηθουσε με το μασαζακι της, με το αγγιγμα της 'η και απλα με την παρουσια της... Μεχρι τις 05:00 το πρωι περιπου ημουν στο κρεβατι στο πλαι περνωντας εκει τις ''πρωτες'' συσπασεις, γιατι ειχα ενα μυικο πονο (τραβηγμα) στον αφαλο που με εμποδιζε να ειμαι ορθια 'η σε οποιαδηποτε αλλη σταση. Θελω σε αυτο το σημειο να πω ποσο θαυμαζω τις γυναικες που περνουν ολο τον τοκετο ανασκελα σε ενα κρεβατι νοσοκομειου...Απλα, δεν αντεχεται το ανασκελα, και το πλαι που ημουν εγω παλι αβολο ειναι απλα για μενα δεν υπηρχε επιλογη σε αυτη τη φαση... Γυρω στις 05:00 λοιπον ειπα ''δεν αντεχω αλλο ξαπλωμενη'', ευτυχως μεχρι εκεινη την ωρα μου ειχε περασει το ''τραβηγμα'' που ενιωθα (ισως επειδη ειχε κατεβει πιο κατω ο μικρος,δεν ξερω) , οποτε μπορουσα να ειμαι ορθια, Στο μεταξυ ηρθε και η αλλη μαια μου , αν και εγω ημουν ηδη ''στον κοσμο μου''...Απο εκεινη τη στιγμη μεχρι τις 07:30 περιπου, καθομουν ειτε στην μπαλα, ειτε στην ακρη του καναπε με το Σπυρο να με στηριζει απο πισω, ειτε ορθια, ειτε αστην τουαλετα, τα πραγματα ειχαν δυσκολεψει αρκετα, καποιες στιγμες στηριζομουν στη Μαρια, καποιες αλλες στο Σπυρο. Δεν μπορουσα να ανακουφιστω με τιποτα πια. Σε αυτη τη φαση σιγουρα δεν καταφερνα να ''χαλαρωνω'' στη διαρκεια των συσπασεων, οπως ειχα ''προετοιμαστει'' να κανω,πλεον η προετοιμασια με βοηθουσε μονο στο να ειμαι συγκεντρωμενη και να καταλαβαινω πως το σωμα μου λειτουργει οπως πρεπει, ολα κυλουν φυσιολογικα και πραγματικα αυτο μου εδινε σιγουρια, ηξερα πως ολα ηταν καλα και φοβος δεν υπηρξε ουτε για μια στιγμη...Ηξερα πως ο,τι ενιωθα, αυτο ηταν ''το σωστο'', εγω ''ανοιγα'' και το μωρακι μου κατεβαινε...Σε αυτη τη φαση (απο τις 06:30 ως τις 09:00 περιπου) για μενα ηταν ο πιο δυνατος πονος που βιωσα στον τοκετο. Στις 07:30, με διαστολη τελεια, μπηκα στην πισινα...Η κουραση με ειχε καταβαλλει πολυ, μετα απο τρεις νυχτες σχεδον αυπνη και με τον εντονο πονο πια, ενιωθα τοσο κουρασμενη που ευχομουν απο μεσα μου να μπορουσα να εχω ενα ''διαλειμμα'' μιση ωρα για να κοιμηθω. Θυμαμαι σε διαφορες φασεις να μου κρατανε το κεφαλι αναμεσα στις συσπασεις και να με παιρνει ο υπνος. Το ζεστο νερο ηταν αρκετα ανακουφιστικο, χωρις βεβαια να παιρνει τον πονο ,απλα μου αρεσε η αισθηση του ζεστου στο σωμα μου. Σε καθε συσπαση ενιωθα το σωμα μου να σφιγκεται χωρις να το θελω, οσο και να προσπαθουσα να το ''αφησω'' δεν μπορουσα, ενιωθα να σφιγκομαι χωρις να το θελω. Παρ'ολα αυτα ο πριγκιπας μου ερχοταν κανονικα,δεν τον εμποδιζα με αυτο το σφιξιμο. Στο μεταξυ ειχε ξυπνησει και η Νεφελη, η οποια ηθελε να παει σχολειο γιατι ειχαν παρτυ μασκε και ειχε ντυθει Ραπουνζελ, η πριγκιπισσα μου. Της ετοιμασε πρωινο η γλυκια μου αδερφουλιτσα και ετρωγε εκει διπλα μου,ενω εγω ''κραταγα'' καπως την ενταση των συσπασεων. Ηξερε οτι ο αδερφουλης της ερχεται, χαιρετηθηκαμε με ενα γλυκο φιλι αναμεσα στις συσπασεις και εφυγε. Μεσα στο νερο τσεκαρα πλεον που βρισκοταν το κεφαλακι του με το χερι μου, ΜΑΓΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ, μπορουσα για πρωτη φορα να τον αγγιξω, αν και αρχικα επιανα το σακο του, αφου δεν ειχαν σπασει ακομα τα νερα. Οταν πια τον ακουμπουσα βαζοντας μονο την πρωτη φαλαγγα του δαχτυλου μου στον κολπο μου, εσπασαν τα νερα. Θυμαμαι να λεω ''κατι εγινε'' (χαχαχα) ''εσπασαν τα νερα'', μου ειπαν και οταν ξαναβαλα το χερι μου ενιωσα τις τριχουλες των μαλλιων του.... Τοτε ηταν που , γυρω στις 09:00 πια, μου ειπαν να βγω απο την πισινα. Ειχα κιρσους στο αιδιο και ηταν καλυτερα να ειμαστε σε μια σταση που να μπορουν να βλεπουν οι μαιες πως ανοιγει το περινεο. Πηγαμε λοιπον στο κρεβατι , καθησα στα τεσσερα ακουμπωντας τον κορμο μου πανω σε μαξιλαρια στην αρχη, μετα για να στεκομαι καπως πιο ορθια στηριζομουν στη Μαρια, για λιγο και οταν επεστρεψε ο Σπυρος (απο το σχολειο της Νεφελης) ,στηριζομουν σε εκεινον. Απο την ωρα που βγηκα απο την πισινα και πηγα στο κρεβατι ξεκινησαν οι συσπασεις των εξωθησεων. Ο πονος τωρα ηταν εντελως διαφορετικος, ηταν βεβαια ακομα πολυ δυνατος, ομως ταυτοχρονα ηταν και καπως ανακουφιστικος. Μια περιεργη αισθηση σπρωξιματος που ερχοταν μονο του, ΔΕΝ εσπρωχνα εγω, ολη τη δουλεια την εκαναν οι συσπασεις και ο μικρος μου πριγκιπας, ενω ταυτοχρονα εβγαζα μια φωνη ζωου, που σε καμια περιπτωση δε θα μπορουσε να μενει μεσα μου. Απο τις 09:00 λοιπον μεχρι τις 10:08 ηταν ο μικρος μεσα-εξω, μεσα-εξω. Τελικα βγηκε το κεφαλακι του και πριν βγει οτιδηποτε αλλο, ακουσα το γλυκο του κλαμα για πρωτη φορα. Παρ'ολη τη δυσαρεστη αισθηση που ακομα υπηρχε αφου δεν ειχε βγει ολοκληρος, ηταν πολυ συγκινητικη στιγμη, να ακουω το κλαμα του και να τον αισθανομαι ακομα μεσα μου. Μετα απο λιγο και με μια μικρη βοηθεια απο τις μαιες μου (αφου ο μικρος ερχοταν και με το χερακι του και με μια περιτυλιξη στο λαιμο), τον εβαλα επιτελους στην αγκαλια μου. Τα ειχαμε καταφερει, μαζι ειχαμε περασει αυτη τη μαγικη νυχτα προσπαθωντας να βοηθησουμε ο ενας τον αλλον ωστε να συναντηθουμε για πρωτη φορα FACE TO FACE, μετα απο εννεα μηνες συνυπαρξης και ''συγκατοικησης'' στο ιδιο σωμα! Η απολυτη ευτυχια!!! Η βοηθεια ολων ηταν καθοριστικη.... Οι μαιες μου, ηταν τοσο κοντα μου και ταυτοχρονα τοσο μακρυα μου, καποιες στιγμες απλοι παρατηρητες (γιατι προφανως αυτο ειχα αναγκη και αυτο απαιτουσε η χρονικη στιγμη) και αλλες φορες με τις συμβουλες τους ,την καθοδηγηση τους και την επαγγελματικη τους εμπειρια με βοηθουσαν να ανακουφιστω. Η Μαρια ηταν οπως ακριβως επρεπε, ''αορατη βοηθεια'' τις περισσοτερες φορες, λιγα λογια και ουσιαστικα! Η φανταστικη μου αδερφη (που ειχε ερθει για να βοηθησει την κατασταση κυριως με τη Νεφελη, αν χρειαζοταν), ηταν τελικα εκει σχεδον συνεχεια, ακομα και οταν ηξερα πως αισθανοταν αβολα εξακολουθουσε να ειναι εκει! Τελος, ο Σπυρος μου που εκανε περα τους φοβους του και με ακολουθησε ολοκληρωτικα σε αυτο το ταξιδι, γεματος σιγουρια στο τελος, μου ελεγε συνεχεια πως τα παω τελεια και με ενθαρρυνε, τα λογια του και η αγκαλια του ηταν καθησυχαστικα, χωρις πολλα πολλα αφηνοντας τη μαγεια να εξελιχθει! Τους ευχαριστω πολυ ολους γιατι ο ρολος τους ηταν καθοριαστικος!! Θελω επισης να ευχαριστησω τους ανθρωπους που με συνοδεψαν στην προετοιμασια μου... η γλυκια μου γιατρος η Isabel Rosas (μοναδικη στην Ελλαδα αυτη τη στιγμη, για αυτο που κανει), που μου ανοιξε τα ματια, τα οποια βεβαια ημουν ετοιμη να ανοιξω και με βοηθησε να καταλαβω πολλα, και σχετικα με τον τοκετο αλλα και σχετικα με τη ζωη γενικοτερα! Την εχω μεσα στην καρδια μου και την αγαπω πολυ! Η Ελενη ''μας'' απο την ομαδα, που με τα ''τρελλα της''(ετσι μου φαινονταν στην αρχη ;) ) με βοηθησε πολυ να νιωθω το σωμα μου (αν και δεν το ειχα καταλαβει μεχρι τον τοκετο)! Τελος, ολες τις κοπελες που ειμασταν μαζι στην προετοιμασια, που βιωνοντας τους ιδιους φοβους, τις ιδιες αποριες και παρομοια συναισθηματα ενιωθα πολυ δυνατη , και πως ειχα πολυ θετικη ενεργεια απο ανθρωπους που ζουσαν οτι ζουσα και εγω..
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου