Παντα ημουν κατα της βιας και της κακομεταχειρισης.
Οταν εκανα παιδια ομως αρχισα να αναρωτιεμαι τι ειναι βια,κακοποιηση,κακομεταχειριση..
Φυσικα και ειχα αποφασισει οτι σε συγκεκριμενο χρονικο διαστημα τα μωρα θα μεταφερθονταν μονιμα σε δικο τους δωματιο. Χωρις να ειμαι τρομερα υπερμαχος της 'στρατιωτικης πειθαρχιας' ,ειχα ορισει απο πολυ νωρις τους κανονες του σπιτιου ,τους οποιους θα μαθαινα στα παιδια μου καθως μεγαλωναν. Ηθελα να τα κανω ανεξαρτητους ,υπευθυνους και δυναμικους ανθρωπους που θα μπορουν να σταθουν στα ποδια τους και να ζησουν ομορφα τη ζωη τους.
Μια χαρα μεγαλωσα αλλωστε κι εγω χωρις υπερβολες χωρις κατι το τρομερα καταπιεστικο ή το τρομερα απειθαρχο.
Στο πρωτο μου παιδι ειχα μεσα μου πολυ ισχυρη τη φωνη του ενστικτου μου και γιαυτο συνεχως βρισκομουν σε συγχυση.. Εκανα τα παντα να πιασει την πιπιλα της αλλα εκεινη πεισμωνε.
-Τι δυσκολο παιδι!!!
Εκανα τα παντα να παει 6 μηνων στο δωματιο της αλλα τελικα το μονο που καταφερα ειναι να κλαιω και να κλαιει.
-Μα γιατι κλαιω? Αφου κανω το σωστο!
Οι συμβουλες ολων ηταν 'υπομονη, ειναι δυσκολο αλλα αν φανεις σκληρη θα το καταλαβει και θα δεις τοτε'
-Με ποιον να ειμαι σκληρη? Με το παιδι μου καλε?!
Παντα ειχα μαζι το καροτσι αλλα παντα μεσα του ειχα τα πραγματα μας
-Γιατι να βγαλω το μωρο μου απτην αγκαλιτσα μου που νιωθει τοσο ομορφα?
Οταν ηρθε η ωρα να πιασει τη μπριζα, να τραβηξει το ποτηρι , να ριξει κατω τα νερα ειπα αυτο που παντα ακουγα ''Μη! Κακο!'' επρεπε να πω και ''νταντα'' αλλα δεν μου βγηκε.
Φιλοι και συγγενεις μου τονιζαν τη σημαντικοτητα της οριοθετησης.
Οταν ηρθε η ωρα της εισαγωγης στερεων τροφων ο γιατρος μας προτεινε καποια κρεμα.
-Γιατι τα φρουτακια τι εχουν?
Ο ενας λυποταν το μωρο που δεν του δινουμε μια κρεμουλα, ο αλλος ανησυχουσε που 8 μηνων μονο θηλαζε .
Ωσπου μπουχτισα!! Ενιωθα σαν ουφο που επρεπε παντα να απολογειται για τη διαφορετικοτητα του.
Ευτυχως καπου εκει ανακαλυψα οτι ολες αυτες οι φωνες μεσα μου εχουν πολλους υποστηρικτες και μαλιστα και.. ονομα!
Η γονεικοτητα ειναι μαγικη ακριβως γιατι αλλαζει καθε στιγμη και γιατι ολη της η δυναμη ειναι στα λαθη της!
Προτεινω λοιπον σε παλιους και νεους γονεις να ψαχτουν λιγακι με τον συγκεκριμενο ορο. Εμενα μου αλλαξε τη ζωη, με εκανε καλυτερο ανθρωπο εκτος απο γονιο. Με εμαθε να σεβομαι χωρις εξαιρεσεις , να αποδεχομαι τα δικαιωματα των αλλων και τη διαφορετικοτητα του καθενος , να ειμαι ηρεμη κι οταν δεν ειμαι να ξεσπαω για παρτι μου κι οχι σε αλλους, να εχω υπομονη, να καταλαβαινω τα παιδια μου και να εμπιστευομαι το ενστικτο μου.
Εκεινη την πρωτη εβδομαδα δεν θα τη ξεχασω ποτε..ποσο ηρεμησα ,ποσο ηρεμησε το παιδι μου απτην αλλαγη μου και ποσο αλλαξε η ζωη μας .
Ξεκινωντας θα βρειτε απαντησεις σε πολλες ερωτησεις. Πολυ λιγες απο αυτες ειναι:
-Τη σχεση εχει η γεννηση με την ανατροφη?
-Ποσο να θηλασω?
-Να δωσω πιπιλα?
-Πού και πώς να κοιμιζω το μωρο μου?
-Τι να κανω το μωρο μου οταν κουραζομαι?
-Πως να το μεταφερω?
-Τι να το ταιζω?
-Να του φωναζω για να καταλαβει?
-Τι λεξεις να χρησιμοποιω?
-Να το βαζω τιμωρια?
-Να το βαζω σε γωνια ή καρεκλα σκεψης?
-Πως να πετυχω την οριοθετηση?
-Τι να το ταιζω?
-Τι παιχνιδια να παιζουμε?
-Τι βιβλια να διαβαζουμε?
-Τι παιδικα να βλεπουμε στην τηλεοραση?
-Πως να επιλεξω παιδικο σταθμο ή ατομο που θα το προσεχει?
-Πως να αντιμετωπισω το θυμο του παιδιου μου?
-Τι να κανω οταν εχει αδικο?
-Τι να κανω οταν εχω αδικο?
.. και πολλα πολλα ακομα..
Ομαδα για το ΑΡ στο facebook : 'Υπέροχα Πλάσματα'
Τη θεωρία του attachment διατύπωσε αρχικά ο John Bowlby και στη συνέχεια μεγάλη διάσταση ο Dr Sears του οποίου οι θεωρίες έχουν εμπνεύσει πολλές μαμάδες ανά τον κόσμο.
Οταν εκανα παιδια ομως αρχισα να αναρωτιεμαι τι ειναι βια,κακοποιηση,κακομεταχειριση..
Φυσικα και ειχα αποφασισει οτι σε συγκεκριμενο χρονικο διαστημα τα μωρα θα μεταφερθονταν μονιμα σε δικο τους δωματιο. Χωρις να ειμαι τρομερα υπερμαχος της 'στρατιωτικης πειθαρχιας' ,ειχα ορισει απο πολυ νωρις τους κανονες του σπιτιου ,τους οποιους θα μαθαινα στα παιδια μου καθως μεγαλωναν. Ηθελα να τα κανω ανεξαρτητους ,υπευθυνους και δυναμικους ανθρωπους που θα μπορουν να σταθουν στα ποδια τους και να ζησουν ομορφα τη ζωη τους.
Μια χαρα μεγαλωσα αλλωστε κι εγω χωρις υπερβολες χωρις κατι το τρομερα καταπιεστικο ή το τρομερα απειθαρχο.
Στο πρωτο μου παιδι ειχα μεσα μου πολυ ισχυρη τη φωνη του ενστικτου μου και γιαυτο συνεχως βρισκομουν σε συγχυση.. Εκανα τα παντα να πιασει την πιπιλα της αλλα εκεινη πεισμωνε.
-Τι δυσκολο παιδι!!!
Εκανα τα παντα να παει 6 μηνων στο δωματιο της αλλα τελικα το μονο που καταφερα ειναι να κλαιω και να κλαιει.
-Μα γιατι κλαιω? Αφου κανω το σωστο!
Οι συμβουλες ολων ηταν 'υπομονη, ειναι δυσκολο αλλα αν φανεις σκληρη θα το καταλαβει και θα δεις τοτε'
-Με ποιον να ειμαι σκληρη? Με το παιδι μου καλε?!
Παντα ειχα μαζι το καροτσι αλλα παντα μεσα του ειχα τα πραγματα μας
-Γιατι να βγαλω το μωρο μου απτην αγκαλιτσα μου που νιωθει τοσο ομορφα?
Οταν ηρθε η ωρα να πιασει τη μπριζα, να τραβηξει το ποτηρι , να ριξει κατω τα νερα ειπα αυτο που παντα ακουγα ''Μη! Κακο!'' επρεπε να πω και ''νταντα'' αλλα δεν μου βγηκε.
Φιλοι και συγγενεις μου τονιζαν τη σημαντικοτητα της οριοθετησης.
Οταν ηρθε η ωρα της εισαγωγης στερεων τροφων ο γιατρος μας προτεινε καποια κρεμα.
-Γιατι τα φρουτακια τι εχουν?
Ο ενας λυποταν το μωρο που δεν του δινουμε μια κρεμουλα, ο αλλος ανησυχουσε που 8 μηνων μονο θηλαζε .
Ωσπου μπουχτισα!! Ενιωθα σαν ουφο που επρεπε παντα να απολογειται για τη διαφορετικοτητα του.
Ευτυχως καπου εκει ανακαλυψα οτι ολες αυτες οι φωνες μεσα μου εχουν πολλους υποστηρικτες και μαλιστα και.. ονομα!
ATTACHMENT PARENTING
Θεωρω ηλιθιο να μεγαλωνεις το παιδι σου συμφωνα με ενα manual 7 κανονων. Καθε οικογενεια ειναι διαφορετικη και αν καποιος δεν ακολουθησει πιστα ενα απο τα 7 'πρεπει', ενα ειναι το σιγουρο... δεν θα τον πεταξει κανεις στην εξορια των κανονικων γονεων αφαιρωντας του τον τιτλο του ΑΡ.Η γονεικοτητα ειναι μαγικη ακριβως γιατι αλλαζει καθε στιγμη και γιατι ολη της η δυναμη ειναι στα λαθη της!
Προτεινω λοιπον σε παλιους και νεους γονεις να ψαχτουν λιγακι με τον συγκεκριμενο ορο. Εμενα μου αλλαξε τη ζωη, με εκανε καλυτερο ανθρωπο εκτος απο γονιο. Με εμαθε να σεβομαι χωρις εξαιρεσεις , να αποδεχομαι τα δικαιωματα των αλλων και τη διαφορετικοτητα του καθενος , να ειμαι ηρεμη κι οταν δεν ειμαι να ξεσπαω για παρτι μου κι οχι σε αλλους, να εχω υπομονη, να καταλαβαινω τα παιδια μου και να εμπιστευομαι το ενστικτο μου.
Εκεινη την πρωτη εβδομαδα δεν θα τη ξεχασω ποτε..ποσο ηρεμησα ,ποσο ηρεμησε το παιδι μου απτην αλλαγη μου και ποσο αλλαξε η ζωη μας .
Ξεκινωντας θα βρειτε απαντησεις σε πολλες ερωτησεις. Πολυ λιγες απο αυτες ειναι:
-Τη σχεση εχει η γεννηση με την ανατροφη?
-Ποσο να θηλασω?
-Να δωσω πιπιλα?
-Πού και πώς να κοιμιζω το μωρο μου?
-Τι να κανω το μωρο μου οταν κουραζομαι?
-Πως να το μεταφερω?
-Τι να το ταιζω?
-Να του φωναζω για να καταλαβει?
-Τι λεξεις να χρησιμοποιω?
-Να το βαζω τιμωρια?
-Να το βαζω σε γωνια ή καρεκλα σκεψης?
-Πως να πετυχω την οριοθετηση?
-Τι να το ταιζω?
-Τι παιχνιδια να παιζουμε?
-Τι βιβλια να διαβαζουμε?
-Τι παιδικα να βλεπουμε στην τηλεοραση?
-Πως να επιλεξω παιδικο σταθμο ή ατομο που θα το προσεχει?
-Πως να αντιμετωπισω το θυμο του παιδιου μου?
-Τι να κανω οταν εχει αδικο?
-Τι να κανω οταν εχω αδικο?
.. και πολλα πολλα ακομα..
Ομαδα για το ΑΡ στο facebook : 'Υπέροχα Πλάσματα'
Τη θεωρία του attachment διατύπωσε αρχικά ο John Bowlby και στη συνέχεια μεγάλη διάσταση ο Dr Sears του οποίου οι θεωρίες έχουν εμπνεύσει πολλές μαμάδες ανά τον κόσμο.
Ο Sears υποστηρίζει ότι υπάρχουν κάποιοι «κανόνες» που ονομάζει τα 7 B που μπορούν οι γονείς να εφαρμόσουν από τη γέννηση του παιδιού τους
(Διαβάστε σχετικά στο www.askdrsears.com )
Tα 7 B είναι:
1. Birth bonding - Επαφή της μαμάς με το μωρό τη στιγμή της γέννας
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Η αρχική επαφή της μαμάς με το παιδί βοηθάει τη μελλοντική σχέση μεταξύ τους. Στην ευαίσθητη περίοδο της λοχείας η μαμά πρέπει να είναι κοντά με το μωρό της, σε στενή σωματική επαφή. Δυστυχώς στα μαιευτήρια στην Ελλάδα αυτό δε γίνεται, η μαμά μετά τον τοκετό δεν παίρνει το μωρό της μαζί, παρά της το απομακρύνουν και το παίρνει πολύ μετά τη γέννησή του. Ιδιαίτερα αν χρειάζεται να συνέλθει από νάρκωση μπορεί να περάσουν πολλές ώρες και να μην το έχει πάρει στην αγκαλιά της. Στη συνέχεια της παραμονής της το βλέπει για πολύ λίγες ώρες . Όταν μαμά και μωρό είναι μαζί, δημιουργούνται οι βάσεις για το θηλασμό αλλά και γενικότερα για τη σχέση τους
2. Breastfeeding – Θηλασμός
Ο θηλασμός βοηθάει πολύ το δέσιμο. Θηλάζοντας το μωρό εκκρίνονται από τον υποθάλαμο του εγκεφάλου της μητέρας ορμόνες όπως η οξυτοκίνη που είναι η ορμόνη της αγάπης. Με το θηλασμό γίνεται η πρώτη επικοινωνία του βρέφους με τη μαμά και το μωρό βρίσκει ανταπόκριση στην ανάγκη του για τροφή, αγκαλιά, στοργή και τρυφερότητα και η μαμά μαθαίνει να ανταποκρίνεται αμέσως στις ανάγκες του παιδιού της.
3. Babywearing - να φοράς το μωρό σου σε μάρσιπο αγκαλιάς.
Για το babywearing θα μπορούσα να μιλάω ώρες… (όσες έχετε sling και με έχετε γνωρίσει το ξέρετε καλά αυτό )
Το μωρό τον πρώτο καιρό της ζωής του δεν μπορεί να καταλάβει ότι είναι ανεξάρτητο άτομο. Πιστεύει ότι είναι προέκταση της μαμάς του. Για το λόγο αυτό θέλει να είναι συνέχεια στην αγκαλιά της μαμάς του. Όχι για να την εκμεταλλευτεί αλλά για να νιώσει ασφάλεια και μέσα από την ασφάλεια αυτή να αρχίσει να αντιμετωπίζει τον κόσμο και να ανακαλύψει τον εαυτό του. Ο Sears υποστηρίζει ότι είναι λίγο βάρβαρο από τη μια το μωρό να βρίσκεται για 9 μήνες στην κοιλιά της μαμάς του, να ακούει τον χτύπο της καρδιάς της, να νιώθει την κίνηση της, να ακούει τη φωνή της και μετά τη γέννηση να είναι σε ένα καρότσι χωρίς τίποτα από τα παραπάνω. Στην αρχή της ζωής του έχει ανάγκη να νιώσει ασφάλεια και ώστε οι μπαταρίες του να γεμίσουν με αγάπη και πολύ μετά να πάρει το δρόμο της ανεξαρτητοποίησης.
4. Bedding close to baby – Ύπνος μαζί ή έστω κοντά με το μωρό
Το να κοιμάσαι μαζί με το μωρό σου δεν είναι έγκλημα. Όπως μας αρέσει να τρώμε-πηγαίνουμε βόλτα-παίζουμε με τα παιδιά μας, το δέσιμο αυτό μπορεί να συνεχίζεται και τη νύχτα στο «family bed». Είναι και αυτός ένας τρόπος επικοινωνίας. Ειδικά σε γονείς που λείπουν πολλές ωρες από το σπίτι, μπορούν να αναπληρώσουν τις χαμένες ώρες με τον από- κοινού ύπνο.
Περισσότερα για το θέμα αυτό μπορείτε να διαβάσετε εδώ στο πολύ πλήρες και επεξηγηματικό άρθρο της σύμβουλου θηλασμού Βίκης Φαρδογιάννη
5. Belief in the language value of your baby’s cry
Το κλάμα του μωρού είναι ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας του με το περιβάλλον του. Όταν κλαίει, κάτι χρειάζεται. Έχει ανάγκη και σου ζητάει τη βοήθειά σου. Μπορεί να έχει ανάγκη να θηλάσει, να έχει ανάγκη τη σωματική επαφή, να ακούσει τη φωνή σου για να νιώσει ασφάλεια. Να δίνεις αξία στο κλάμα του μωρού, να είσαι εκεί σα γονιός και με το χαδι και την αγκαλιά να προσπαθήσεις να επικοινωνήσεις μαζί του. Να μην το αγνοείς, αφήνοντας το μόνο του να κλαίει. Ένα μωρό που το αφήνουν μόνο του να κλαίει κάποια στιγμή σταματάει. Αλλά δεν είναι επιτυχία του γονιού αυτό. Σταματάει απογοητευμένο, και από τόσο μικρή ηλικία πιστεύει ότι κανένας δεν του δίνει σημασία, χάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του πριν καλά-καλά την αποκτήσει. Λυπημένο εγκαταλείπει τις προσπάθειες επικοινωνίας με το περιβάλλον του
6. Beware of baby trainers
Να προσέχεις τους «ειδικούς» που αντιμετωπίζουν το μωρό σα να είναι κατοικίδιο και να πρέπει να το εκπαιδεύσεις γιατί αυτό ήρθε στον κόσμο να σε τυραννήσει. Συνήθως οι συμβουλές των ειδικών είναι να μην το παίρνεις αγκαλιά και να το αφήνεις και λίγο να κλαίει γιατί ανοίγουν τα πνευμόνια, ότι μόνο αν κλάψει θα μάθει και ότι το σκυλί σου και το παιδί σου όπως το μάθεις…
7. Balance – Iσορροπία
Ο ερχομός ενός μωρού είναι μια αλλαγή στην οικογένεια, μετά από ένα ευλογο χρονικό διάστημα προσαρμογής της οικογένειας στις νέες συνθήκες, πρέπει οι γονείς να προσπαθήσουν να βρούν πάλι τις ισορροπίες τους. Ισορροπία ανάμεσα στις ανάγκες του παιδιού, στις ατομικές ανάγκες του κάθε γονέα, τα ενδιαφέροντα της μαμάς και γενικά τις ισορροπίες της οικογένειας.
Υπάρχει μια τεράστια βιβλιογραφία με έρευνες που αποδεικνύουν τα παραπάνω. Αλλά η πιο τρανταχτή απόδειξη είναι τα ίδια τα παιδιά που μεγαλώνουν με τόση αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου